Hoe de liefde voor het ras ooit begon
In 2005 bracht het lot Bowie, een schattige pup, in ons leven. Het was liefde op het eerste gezicht, een band die we in de daaropvolgende maanden alleen maar sterker voelden groeien. Echter, na acht maanden nam ons verhaal een onverwachte wending - een wending die ons leven op zijn kop zou zetten. Op een dag ging het grondig mis. Een spontane bloeding in zijn keel bracht Bowie naar de rand van het leven.
De plaatselijke dierenarts stond machteloos tegenover deze oncontroleerbare bloeding. "Uw hond bloedt dood," was het harde verdict dat we te horen kregen. In een paniekreactie laadden we Bowie in de auto en haastten ons naar de spoedkliniek. Eenmaal daar werden we geconfronteerd met een cruciale vraag: "Heeft uw hond rattenvergif gegeten?" Het antwoord was een resolute NEEN. Gelukkig voor Bowie en ons, drong Dr. Ingrid Putcuyps aan bij haar collega's op een dringende bloedtransfusie en het testen op de ziekte van Von Willebrand. De diagnose was alarmerend.
Bowie bleek te lijden aan de erfelijke stollingsziekte, de ziekte van Von Willebrand. Dit betekende dat elke mogelijke operatie voor hem een enorm risico met zich meebracht. De schrik sloeg toe. Wat moesten we nu doen? In deze onzekere periode werden we geconfronteerd met de harde realiteit van het zorgen voor een hond met een ernstige genetische aandoening.
Maar Bowie was meer dan alleen een huisdier; hij was een lid van ons gezin. Samen begonnen we aan een reis van zorg, liefde en vastberadenheid om Bowie de best mogelijke levenskwaliteit te bieden.
In 2015 werd ons leven op zijn kop gezet toen Yourin plotseling ziek werd. Een hoge koorts greep hem bij de keel, en tot onze ontsteltenis kon hij niet meer op zijn poten staan. De dierenartsen constateerden verlamming aan de achterhand, Yourin bracht een week door in de kliniek.
Ondanks de ontmoedigende prognose hielden wij ons vast aan een sprankje hoop dat Yourin misschien weer zou kunnen lopen. Het vooruitzicht van een langdurige en inspannende revalidatie schrok ons niet af; integendeel, we grepen de kans met beide handen aan. Na die moeilijke week mocht Yourin terug naar huis, vergezeld van gedetailleerde instructies voor zijn zorg.
De zorg voor Yourin werd een intensieve taak. Om doorligwonden te voorkomen, moest hij regelmatig van positie veranderen, het liefst elke twee uur. Zelfstandig plassen was niet mogelijk, dus leerden we met toewijding hoe we een urinesonde moesten inbrengen om zijn blaas te legen. Dag en nacht waakten we aan zijn zijde, beseffend dat liefde en geduld de sleutels waren tot zijn genezing.
Na verloop van tijd zagen we tekenen van vooruitgang. Zijn staart bewoog weer en langzaam keerde het gevoel terug. Met dagelijkse training in een draagdoek in de tuin probeerden we zijn spieren weer tot leven te wekken. In het begin weigerden zijn achterpoten mee te werken, maar beetje bij beetje begon er beweging te komen.
Yourin was nog te zwak om zijn eigen gewicht te dragen, maar met onze onvermoeibare inzet en de dagelijkse massages van een fysiotherapeut kwam er na weken vooruitgang. Uiteindelijk kon Yourin weer zelfstandig lopen en plassen, waarmee een inspirerende reis van herstel werd voltooid.
Dit verhaal van doorzettingsvermogen en liefde illustreert niet alleen de veerkracht van Yourin maar ook onze onvoorwaardelijke toewijding. Onze dagen en nachten waren gewijd aan de zorg voor onze viervoetige vriend, en het bewijst dat soms, met de juiste dosis liefde en geduld, zelfs de meest ontmoedigende situaties een positieve wending kunnen nemen.
Toen het verlangen naar een tweede hond in ons hart groeide, besloten we deze keer op zoek te gaan naar wat we dachten dat een goede fokker zou zijn. Na een kennismaking met de pup bij de fokker, kwam er na een test een verrassende ontdekking: deze nieuwe viervoeter deelde dezelfde bloedgroep als Bowie.
Echter, problemen bleven niet lang uit. Yourin, de nieuwe toevoeging aan ons gezin, ontwikkelde al snel problemen aan de achterhand, een ernstige vorm van heupdysplasie (HD). Het leek alsof het lot ons opnieuw op de proef stelde met twee honden, elk met hun eigen uitdagingen.
Over de jaren heen werden Bowie en Yourin onafscheidelijk. Bowie werd meerdere keren opgenomen in spoed, en in die moeilijke momenten stond Yourin steeds klaar als bloeddonor voor Bowie.
Hun band ging dieper dan de gebruikelijke hondenkameraadschap; het was een relatie van onvoorwaardelijke steun en verbondenheid.
Bowie's leven was doordrenkt met zorgen en bezoeken aan de spoed, terwijl Yourin, ondanks zijn eigen problemen, met zijn achterhand bijna op de grond wagelde hij constant achter Bowie aan.
Ze vormden een duo waarvan de één niet zonder de ander kon. Het was een aangrijpende periode, waarin we niet alleen geconfronteerd werden met de kwetsbaarheid van onze geliefde huisdieren, maar ook met de kracht van hun onderlinge band. In de schaduw van zorgen en angst bloeide een onbreekbare vriendschap tussen Bowie en Yourin op, die ons hart verwarmde en ons eraan herinnerde hoe kostbaar en waardevol hun aanwezigheid in ons leven was.
In september 2016 sloeg het noodlot opnieuw toe. Deze keer was het onze trouwe metgezel Bowie die plotseling onwel werd. In een race tegen de tijd brachten we hem met spoed naar de dierenarts, maar bij aankomst was hij al in een coma beland. De diagnose was hartverscheurend: een maagkanteling met een fatale afloop. Gezien zijn leeftijd en stollingsziekte was een operatie geen haalbare optie. Na 11 jaar moesten we onverwacht afscheid nemen van Bowie.
Met enkel zijn riem in onze hand en een hart vol pijn keerden we naar huis, geconfronteerd met een overweldigend verdriet en een ondragelijke leegte. Het gemis van Bowie was groot, en zijn afwezigheid liet een diepe wond achter.
Nog geen jaar later werden we opnieuw geconfronteerd met het harde lot toen we ook afscheid moesten nemen van Yourin.
Zijn poten konden hem niet langer dragen, en met liefde namen we de moeilijke beslissing om hem verdere onnodige pijnen te besparen. De vooruitzichten voor verbetering waren nihil.
Ondanks de pijn en het verdriet hebben wij geen seconde spijt van onze twee zorgenkindjes.
De leegte werd gevuld met talloze mooie herinneringen, verhalen, twee urnen en prachtige foto's aan de muur die de blijvende impact van onze geliefde jongens weerspiegelen.
Deze aangrijpende ervaring zette ons aan het denken. Onverwachts, maar met de nodige kennis, besloten we mee te werken aan de verbetering van de gezondheid van dit prachtige ras. Laetitia en Guillaume van La Légende du Loup Noir, de fokkers van Malika en Kymani, waren essentieel in deze reis.
Stap voor stap werden we geïntroduceerd in de wereld van fokken, en de kennis die werd gedeeld, inspireerde ons om bij te dragen aan de welzijnsverbeteringen voor deze bijzondere honden.
Met ons hart vol liefde en herinneringen blijven we gemotiveerd om iets positiefs uit ons verdriet te halen, ter ere van Bowie en Yourin.
De weg van pijn naar betrokkenheid en actie getuigt van onze diepe liefde voor dit ras en onze vastberadenheid om een verschil te maken in de gezondheid van toekomstige generaties.